Deel 2

Vandaag ben ik aan het tweede deel van mijn avontuur in Costa Rica begonnen. Mijn lessen in Turrialba zitten erop en vanmorgen heb ik afscheid genomen van mijn lieve juf Tatiana en de vrienden die ik achterlaat.

Ik heb een heerlijke tijd gehad bij Spanish by the River. Het is waarschijnlijk het meest relaxte hostel wat je ooit tegen zult komen (zeker voor deze prijs) en ookal is er niet ontzettend veel te doen in Turrialba, gewoon een beetje op de veranda zitten is al vakantie genoeg.

In 4 weken ben ik waarschijnlijk voor velen, net als Lindsey, onderdeel van de huisraad geworden. Volgens mij durfde er ook bijna niemand op 'mijn' plek op de bank te gaan zitten en was ik een van de weinigen die wist welk lichtknopje welke lamp(en) aandoet. Ook al voelde ik me er ontzettend thuis, toch kijk ik uit naar het rondreizen en nieuwe plekken zien. Na mijn week aan de Carribische kust was dit nog even twijfelachtig, maar met een beetje re-schedulen heb ik nét even wat meer rust gecreëerd volgens mij, dus dat komt wel goed.

Zeker in mijn 3e lesweek begon ik het een beetje zat et worden. Iedere dag 2 uur één-op-één les hebben is bijzonder intensief en ik kreeg nog aardig wat huiswerk op ook elke dag (dat vond ik zelf natuurlijk). Desalniettemin werd het in de laatste week toch wel weer leuk en een beetje uitdagend en sta ik zelfs op het punt om Spaanse gedichten te gaan schrijven (of in ieder geval...proberen). Ik heb Tatiana al beloofd de speciale editie van mijn toekomstige bundel op te sturen. Ze is nu al een fan...dat is 1!

Maargoed, nu is het tijd om mijn Spaans te gaan gebruiken en me zoveel mogelijk afzijdig te houden van het Engels. Al moet ik zeggen dat die Costaricanen misschien zelf wel heel hard roepen dat zij het 'zuiverste' Spaans spreken buiten Spanje, ik geloof er niet veel van. Begin van de week was er een viertal Spanjaarden in het hostel en wat een verademing: ik kon ze zonder moeite gewoon verstaan en in volzinnen terug ouwedeuren! Dit is wel anders als ik hier iemand om de weg vraag of een taxichauffeur me de oren van het hoofd kletst.

Maar dat terzijde. Vanmorgen dus een taxi laten bellen om mij in Turrialba met koffer en al naar de bus te brengen. Ik moet trouwens écht gaan leren efficiënt te pakken, want dit is belachelijk! Ik nam de bus naar San José en stapte daar over op een taxi, in eerste instantie om mij naar het volgende busstation te brengen, maar na enig aandringen toch maar besloten me gelijk bij het vliegveld af te zetten. (Ik herinner mij de bus van de heenweg nog en had geen zin om te ontdekken dat hij deze keer bomvol zat en geen laadruim had...). Terwijl het in Turrialba goot van de regen, was het in San José heerlijk zonnig. Op het vliegveld wat gegeten en naar de terminal van Sansa Air gelopen. 

Mijn vlucht zou om 16.15 gaan en ik moest goed een uur van tevoren aanwezig zijn, maar eigenlijk ging alles zo vlekkeloos (en ik hoefde niet op mijn tweede bus te wachten natuurlijk) dat ik al om 14.30 incheckte, te horen kreeg dat mijn vlucht om half 5 zou vertrekken en ik dus in goed 2 uur 15% van mijn batterij kwijtraakte door Patience op mijn telefoon te spelen. Om 5 over 4 overhoorde ik het wifi wachtwoord en kon ik nog net een halfuurtje gebruik maken van het internet. (Ik had het natuurlijk ook zelf kunnen vragen, maar ik ben een kneus)

De vlucht duurde een uurtje en was in een bijzonder klein vliegtuigje, waar je zeker niet rechtop kon staan en half over stoelen heen naar voren moest klimmen. Zo eentje met een propeller. Het was echt prachtig weer en ik heb enorm genoten van het uitzicht uit het raampje. We vlogen over een bergketen waar de wolken over de ruggen vloeiden, over rivierdelta's en de Whale's Tail bij Dominical om vervolgens te landen in Puerto Jiménez. Het is hier niet echt een vliegveld, meer een landings- en startbaan naast een begraafplaats... Ja, bijzonder om hier uit een vliegtuig te stappen. Er stonden wat taxi's te wachten dus ik heb mij in 2 minuten naar mijn hotel laten brengen. Als ik geen koffer had gehad, had ik dit gemakkelijk kunnen lopen, maar de weg hier is niet geschikt voor koffers helaas.

Het hostel is een rij kamers om een soort tuin heen en wordt gerund door een lief oud dametje. Aan de hand van het wifi wachtwoord is ófwel zij ófwel haar moeder bijna 100 (wat haar tenminste een jaar of 70 maakt denk ik). De kamer heeft airco en dat is ook ZEKER wel nodig, want ook al miezert het hier een beetje, dat is eigenlijk heel verfrissend!

net als bijna alle andere plaatsen waar ik heen ga of ben geweest is ook dit een klein stadje met een hoofdweg en misschien 3 of 4 zijstraatjes die een beetje van belang zijn. 

Morgen ga ik eens kijken wat voor tour ik hier kan regelen, laat Deel 2 maar beginnen!