Santiago de Chile

En toen was ik in Santiago, de hoofdstad van Chili. Vier jaar geleden heb ik hier al 2 maanden doorgebracht, dus had niet de behoefte om er erg lang te blijven. Het is gewoon een grote stad, met veel hoogbouw en een verloederd centrum. Desalniettemin wilde ik Santiago niet links laten liggen, al was het alleen maar voor Cerro San Cristóbal en mijn Chileense familie. En dat was dus precies wat ik gedaan heb.

Vrijdag ben ik rond het middaguur op de metro gestapt (ik heb weer een nieuwe BIP!-kaart, want ik was de oude thuis vergeten, lekker slim) en ben naar Baquedano gereden om vanaf daar naar Cerro San Cristóbal te gaan. Deze heuvel ligt in het centrum van de stad en biedt een mooi uitzicht over de stad (mits de smog het toelaat). Daarnaast staat er een enorm beeld van de Maagd Maria op de top en worden er regelmatig missen gehouden. 

Vier jaar terug was de takelbaan buiten gebruik ivm onderhoud en moest ik met de bus naar boven, maar dit weekend was hij open voor gebruik. Je moet er wel wat voor over hebben, want de wachttijd bedroeg een goed uur. In de rij heb ik gelijk mijn les geleerd: meer eten, zeker als het zo warm is! Ongeveer halverwege begon ik me dusdanig beroerd te voelen, dat ik de rij uit ben gegaan en op een bankje mijn broodjes naar binnen heb gewerkt (ik was wel zo slim om eten mee te nemen). Uiteindelijk kon ik op dezelfde plek weer de rij in springen en mocht ik met het eerstvolgende karretje mee naar boven. En ik zat me toch in een speciaal karretje! In 1987 heeft de toenmalige Paus namelijk in dit karretje de rit naar boven gemaakt om daar een mis te houden. 

Het was bovenop de heuvel in ieder geval een stuk aangenamer vertoeven dan beneden. Er stond een zacht briesje en zeker in de schaduw was het heerlijk. De sfeer die er hangt is ook heerlijk ontspannen en rustig.

De volgende dag op zondag was het tijd om bij mijn Chileense familie langs te gaan. We hadden om 2 uur afgesproken voor lunch en dus had ik nog tijd om eerst langs Los Dominicos te gaan, een soort dorpje vol met handwerk en souvenirs. Waar straathonden in heel Chili het straatbeeld domineren, zijn het in Los Dominicos de katten die het hun eigen hebben gemaakt. En ze zijn ongeveer allemaal half geadopteerd door de winkeleigenaren. 

Hier heb ik een tijdje rondgeslenterd en ben daarna richting de familie gegaan. Gelukkig had ik het briefje nog wat mamá Marlene had geschreven met de routebeschrijving. Zo wist ik weer welke bus ik moest nemen (nummertje 427). Verder ging alles alsof ik nooit weg ben geweest; ik wist precies waar op het knopje te drukken en via welke straat ik uiteindelijk bij het huis uitkwam. Helaas voor mij hadden ze het huis GEVERFD en liep ik er in eerste instantie straal voorbij. Het is nu geel, in plaats van het groen wat in mijn hoofd zat! Daarnaast is mijn grote vriend Zeus de hond al een aantal jaar dood, dus die kon me ook niet de goede weg wijzen.

Anyway! ik heb het gevonden en het was echt zo leuk om ze weer te zien. Niemand is ook maar iets veranderd (inclusief mijzelf konden ze me vertellen). Eerst wat bijgekletst met mama en papa, later kwam Marlen en haar vriend Ricardo. We zijn nog met z´n allen naar de supermarkt geweest om een hele lading vlees te kopen voor een eindjaarsfeest van de klas van Marlen´s dochtertje. 

En helemaal aan het eind van de dag kwamen Jordana en Cristián ook nog even langs, samen met dochtertje Trini, die ik nog nooit in het echie had gezien. En wat is het een poepie! Ze is net begonnen met lopen en heeft een liefde voor het beklimmen van de trap.

Helaas heb ik Patito en Carmen Gloria niet kunnen zien, zij konden niet komen. En dus heb ik mijn andere nieuwe nichie ook niet kunnen zien. 

Uiteindelijk rond 9 uur bij de bushalte afgezet. Helaas een andere bus dan ik gewend was en ik wist dus ook niet helemaal waar ik uit moest stappen. Hou zij me op Plaza de Armas afzetten, maar in het donker is er helemaal niets te herkennen. Gelukkig zat er een hele aardige meneer naast me die er bij die halte ook uit moest, dus hij heeft me de weg gewezen. 

Die nacht heb ik overigens het best geslapen van de nachten die ik in Santiago heb doorgebracht. En ik heb geen idee waarom ik voorheen niet kon slapen. Achja!