Mars op Aarde

Donderdagochtend ging ik eerst met de bus terug naar Santiago om daar op het vliegtuig naar San Pedo de Atacama te stappen. Alles ging best voorspoedig. 

Wederom een auto gehuurd (ze hadden geen GPS!!!! aaahhh) en van het vliegveld naar San Pedro gereden. Het is een lange weg dus verdwalen kan ik niet en per toeval in één keer het hostel gevonden. Het landschap hier is bizar. Het is net alsof het vliegtuig iets te ver door is geschoten en op Mars is geland in plaats van terug op aarde. 

Het hostel is echt een backpackers-plek, met verrassend veel Nederlanders. Ik probeer ze maar een beetje te mijden... Nu ben ik sowieso geen echt backpacker en ik voel me ook niet helemaal op mijn plek hier. Het is maar voor 2 nachtjes gelukkig, daarna verhuis ik naar een lodge de woestijn en heb ik weer lekker een plekje voor mezelf. Vraag me nog niet hoe ik er ga komen zonder GPS, maar we zien wel!

´s Avonds werden er tacos gemaakt door een van de gasten hier, hij is een freelance kok in São Paulo, dus ik viel met mijn neus in de boter. Daarna was er één of ander feest in de stad, dus iedereen ging langzaam die kant op. Ik ben echter lekker mijn bed in gekropen, saai wezen als ik ben.

===

De volgende dag was ik redelijk vroeg wakker, het lukt me maar niet om uit te slapen. Gepoocht te douchen, maar het beetje water wat uit de douche kwam werd niet warm. Blijkbaar was er een uur eerder überhaupt nog geen stromend water, dus het viel nog mee. 

De rest van de ochtend niet veel gedaan. Een tour voor zaterdag geboekt. De gehele dag onder de pannen en daarna gelijk door naar de lodge. Het is dan nog ruim 2 uur licht, dus een ritje van 15 minuutjes moet te doen zijn (alles ruim incalculerende met het oog op mijn richtingsgevoel). Verder geld gepint en vast wat boodschappen gedaan voor de laatste week in Chili. 

Ik wilde de koffer in eerste instantie in de auto laten liggen en er alleen de dingen uithalen die ik nodig zou hebben. Maar ik kwam tot de ontdekking dat mijn shampooflesje half leeg was gelopen, dus de koffer maar in zijn geheel naar binnen gesleept om alles schoon te maken. Weer een kwartiertje tijd gedood. Want de tijd gaat hier erg langzaam als je niet echt iets te doen hebt. 

San Pedro zelf is erg klein en bestaat eigenlijk alleen uit toeristenbedrijfjes en mini-supermarktjes. De huizen zijn van een soort klei gemaakt, allemaal laag en donker, maar wel heerlijk koel in vergelijking met buiten (zeker in de zon). Ik denk dat je ze het beste kunt vergelijken met kleine grotjes. Het ziet er in ieder geval grappig uit, maar alles lijkt ook zo op elkaar dat ik steeds gedesorriënteerd ben.

´s Middags was het tijd voor de eerste tour: Valle de la Luna, oftewel de Maanvallei, zo genoemd omdat het landschap doet denken aan de maan (wat zijn wij mensen toch origineel). De tour begon rond 4 uur waarna we met een bus door de vallei werden gereden voor alle belangrijke plekken. We begonnen met een avontuur in een zoutgrot. Met het terugtreden van het water blijft er gekristaliseerd zout over. Op deze specifieke plek is dat tot een soort grot gevormd. Het was in ieder geval aardig wat klimwerk en vooral ook sluip-door, kruip-door. Briljante dag dus om een jurk aan te trekken.

Na de grot gingen we door voor een korte stop bij de 3 Maria´s, een rotsformatie die een religieuze functie heeft/had voor de inheemse bevolking. Dit was puur een fotomoment en had wat mij betreft best overgeslagen kunnen worden, maar ach. Daarna door naar de grote duin die uitzicht biedt op de 2 valleien. Het was een aardige klim, maar het uitzicht was werkelijk waar prachtig! Boven op de top nog een korte aardrijkskundeles gekregen over het ontstaan en de eigenschappen van de Atacama woestijn. Ik geef hem samengevat nog eens aan jullie:

Miljoenen jaren geleden was de wereld nog Pangea en de Atacama woestijn nog een oceaan. Maar met het opduwen van de platen, werd deze woestijn afgesneden van de oceaan en ontstond er een enorm zoutmeer. Het water verdween langzaam en wat er achter bleef is een enorme hoeveelheid zout. De Atacama woestijn is tevens de droogste woestijn van de wereld met een gemiddelde neerslag van 3 mm per jaar (en op sommige plaatsen heeft het al in geen duizenden jaren geregend). Dit wordt onder meer veroorzaakt door de Humboldt-stroom en het Andesgebergte. Van de eerste weet ik even niet meer wat die dan deed, maar de 2e houdt alle neerslag van het Amazonewoud tegen.

Na deze les snel afgedaald en naar de bus want we moesten op tijd bij de Coyote-rots zijn voor de zonsondergang. Deze plek heet zo omdat de rotsen die hier liggen lijken op de rotsen die de Coyote gebruikt om Roadrunner te pletten. (again, wat zijn we toch goed met namen). In ieder geval, dit moment hadden we ook wel over kunnen slaan, want volgens mij stond half Chili op die rotsen en de zonsondergang was niet eens zo heel bijzonder. Tenzij je je op het laatse moment omdraait en de prachtige rode gloed over de bergen ziet glijden.

Vol met zand kwam ik terug bij het hostel, mijn schoenen zijn ook een beetje zielig, ik hoop dat ik ze kan redden, maar eerst moeten ze nóg een tour overleven!