Faial - een krater en walvissen

Zondagochtend deden we een nieuwe poging in Faial te komen en dit keer met succes! Met een lichte vertraging kwamen we om half 11 aan op het eiland, waar we gelijk op de luchthaven een auto hadden geregeld. We konden zaterdag niet meer online wijzigen dat we hem een dag langer wilden houden, dus dat was even afwachten. Maar gelukkig was het geen probleem! Dat scheelt weer, anders hadden we hem gelijk dezelfde dag terug moeten brengen.

Eerst maar eens door naar Horta, waar we een hotel hadden geboekt. Door kleine straatjes waar aan de zijkant auto's geparkeerd stonden (en ik hem er tussen moest zetten). We hebben onze spullen achtergelaten en zijn een paar straatjes verderop wat gaan lunchen. Dat bleek een zaak te zijn waar je je vlees en groente op je eigen hete steen mag grillen, erg leuk, maar ook erg warm!

We hadden ons buikje goed rond gegeten en gingen toen op weg voor een wandeling rond de kraterrand. Deze stond sowieso voor vandaag op de planning, maar omdat we nu een dag minder hebben is alles een beetje ingekort en omgegooid. De wandeling zou makkelijk zijn, zo'n 7 km en ongeveer 2,5 uur duren.

Het uitzicht vanaf de rand was adembenemend mooi. Op de webcam zagen we dat het bewolkt was, dus we hadden ons voorbereid om niets te kunnen zien. Maar de webcam staat precies op de piek waar alle wolken overheen rollen, niet zo gek dus. De krater was prachtig mooi te zien met een zonnetje. Geweldig. Dus vol goede moed begonnen we aan de wandeling.

Het bleek alleen toch een stuk verder dan gedacht. Toen we dachten op 2/3 te zijn, waren we pas halverwege en de grootste klim moest nog komen. Afzien. Zeker toen we tegen het einde in het wolkendek liepen en ook nog een regenbui op onze kop kregen. Uiteindelijk hebben we er 3,5 uur over gedaan en we waren ka-pot. Maar ondanks alles waren we toch erg blij dat we de tocht ondernomen hebben.

Maandagochtend hebben we een tour walvis en dolfijnspotten gereserveerd. We worden om half 9 in de haven verwacht, waar onze enthousiaste gids ons alles verteld over de verschillende walvissen en dolfijnen die in deze wateren te vinden zijn. De meesten zijn slechts op doorreis en maar voor korte periodes te zien, maar een aantal potvissen en groepen dolfijnen hebben de oceaan rond de Azoren als thuis bestempeld.

We stappen in een soort enormer rubberboot (wij mogen helemaal vooraan zitten!) en gaan op weg. De zee is vrij rustig, dus dat is fijn. Onze stuurman Pedro had in de ochtend gehoord waar hij een potvis zou kunnen vinden, dus we gingen in volle vaart die kant op. Onderweg kwamen we een groep dolfijnen tegen, maar de potvis was recent gespot en die zijn maar voor een aantal minuten aan het oppervlakte voor ze weer de diepte in duiken. Dus vol gas gingen we door.

En inderdaad, we vonden 2 walvissen die aan het uitrusten waren van hun vorige duik voor ze weer opnieuw de diepte in zouden gaan. Het moment dat ze gaan duiken is ook het moment dat je de staart goed kunt zien. Verder is er op de spuitwater na niet heel veel te zien. Toen de dames beide onder waren, gingen we terug naar de dolfijnen.

Wat een feest was dat! Ze surften mee op de golven van onze boot en buitelden over elkaar heen. Maar op een gegeven moment kwam er een nieuwe boot aan, die veel harder ging dan de onze, en die was daarom een stuk interessanter. Dat gaf ons mooi de gelegenheid om terug te varen naar de potvissen, want die zijn met 3 kwartier vaak weer boven om uit te rusten.

Uiteindelijk hebben we een stuk of 5 verschillende walvissen gezien en zijn we nog een keer terug gegaan voor de dolfijnen voordat we terug naar de haven gingen. Tegen het einde vloog er ook nog een vliegende vis een stukje met ons mee. Bizar hoe hard en ver die gaan, en ze lijken op kleine vliegtuigjes! De camera was toen al opgeborgen, dus helaas geen foto's van (en ik bespaar jullie de 350 andere foto's van de dolfijnen en walvissen maar).

Ondertussen had ik al zo'n 3 uur een hele zere kont, dus ik was blij van de boot af te kunnen. We hebben met de groep nog even staan napraten met onze gids en stuurman en gingen toen op zoek naar een plekje om te lunchen. Dit deden we in een lokale bakkerij waar ook salades samen te stellen zijn.

De middag wilden we besteden aan het rondrijden van het eiland. Dit is de laatste dag dat we de auto hebben, dus we wilden er nog even goed gebruik van maken. Via het oosten en noorden van het eiland reden we naar Capelinhos, een stukje eiland aan de westkust wat daar eind jaren '50 is ontstaan door een vulkaanuitbarsting onder water. De vuurtoren die er stond werd bedolven onder de as en is later uitgegraven om er een museum van te maken. Het is een bizar landschap, zo kaal en zwart terwijl de rest van het eiland zo prachtig groen en kleurrijk is.

Toen was het tijd om terug te rijden naar het vliegveld om de auto in te leveren. Om de hoek nog even tanken ... en toen ging het mis. Nadat ik de motor al 3x had laten afslaan bij  het aanrijden naar de pomp, nam ik de bocht bij het wegrijden te kort. Lekke band. 5 meter voor de finish. Er was geen meter meer mee te rijden, dus de verhuurmaatschappij gebeld die binnen no-time twee verschillende mannetjes onze kant op stuurden (we stonden tenslotte niet heel ver weg...). Een van hen haalde de reserveband uit de achterbak, de ander bracht ons naar het vliegveld.

Ik baalde als een stekker, daar gaat (een deel van) onze borg. Gelukkig viel het mee en hoefden we enkel voor de nieuwe band te betalen: € 65,- Dat had veel erger gekund.

Om bij te komen van alle commotie even een sapje gedronken op het vliegveld en daarna met de taxi terug naar Horta. Dag overleefd. Net aan.

Morgen vervolgen wij onze reis naar Flores (als het vliegtuig tenminste gaat).