Van feest naar feest

Nog een nabrander van vrijdag, want aan het begin van de avond trok er een kilometerslange stoet voorbij ons appartement. Dit weekend is er een festival in Flores en deze stoet was de aftrap. Het waren vrachtwagentjes vol met scènes van de verschillende ambachten op het eiland. Van een kar met schoenmaker of aardappelteler, tot een ouderwetse keuken en een melkboer mét (koppige) koe. Maar ook het jonge voetbalteam liep mee, en natuurlijk een blaasorkest. Het was een bonte parade en Ravi is nog helemaal naar het begin gelopen om alles vast te leggen.

Zaterdagochtend was een rustige. We hadden onze vlucht omgeboekt naar 1 uur, dus wilden zo rond half 12 vertrekken. Op ons gemak pakten we de koffers in en gingen nog even om de hoek een theetje en koffie drinken. € 1,60 totaal... daar hebben we het volgens mij nog nérgens voor gedaan deze vakantie!

Iets voor half 12 stapten we het appartementje uit en begon de wandeling naar het vliegveld. We waren de enige vlucht die op dat moment zou vertrekken en alle drie de incheckbalies waren open, dus binnen een paar minuten stonden we klaar. In de cafetaria aten we nog een kleine lunch.

Deze vlucht is de langst tussen de eilanden: zo'n 1,5 uur, maar die vloog eigenlijk voorbij. Ik heb vanuit de lucht Sao Jorge nog kunnen zien, Terceira op één of andere manier niet.

Hoewel Sao Miguel een wat groter vliegveld is, hadden we onze koffer verrassend snel van de band, nog sneller dan ik kon plassen. Dus konden we op zoek naar een taxi. Tijdens de rit werd meteen duidelijk dat dit eiland beduidend anders is dan de andere 3 die we bezocht hebben. Het is een stuk groter en drukker (er is een ware 2-baanssnelweg) en er wordt een hoop nieuw gebouwd.

De taxichauffeur vertelde ons dat er die avond een festival in het centrum was: White Ocean festival. Hierbij vieren de eilanders het begin van de zomer en dragen ze allemaal wit als knipoog naar het schuim van de oceaan. We gingen op aanraden van de eigenaresse van ons hostel vroeg eten en zagen dat de stad helemaal versierd is met kwallen, schildpadden en walvissen. Allemaal wit en blauw uiteraard. Op de terugweg, we waren echt heel moe en moesten een uur terug lopen vanaf de haven, gingen we tegen de stroom mensen in wit in. Wat een drukte!

Zoals gezegd ligt ons hostel best een eindje van het centrum en dat is eigenlijk best wel jammer. Er is hier ook verder niet veel in de buurt dus je bent gelijk een tijd onderweg. Zeker als je (nog) geen auto hebt.

Op zondag gingen we terug naar het vliegveld om de auto op te halen. Dat was een hele onderneming, want het was lang onduidelijk waar we nou precies moesten zijn. Uiteindelijk bleken er 3 subverhuurders onder de onze te hangen en werden we met een shuttlebusje naar ver buiten de stad gereden. Niet optimaal en gelukkig konden we de auto voor een extra dag huren, zodat we niet nog eens 2x een taxi van en naar het vliegveld te hoeven pakken.

En toen gingen we op weg. Weg van Ponta Delgada, naar de westkust. Hier is een groot kratermeer waar het stadje Sete Cidades aan ligt. Er was een wandeling, maar deze liep niet rond (of dat moest je zelf maken maar dan kwam er nog eens een uur bij), dus we gingen daar kijken of we eventueel een andere geïmproviseerde route konden lopen.

Onderweg stopten we bij de verschillende uitkijkpunten over dit meer, het was er erg druk, waarvan er één bij een verlaten hotel lag. Het hotel is een gigantisch complex en het is bizar hoe dit helemaal gestript is en daar nu al decennia staat. We konden er naar binnen en zelfs helemaal tot naar het dak, wat weer een nieuw uitzichtpunt gaf over het meer en de zee. Erg gaaf!

We reden door naar Sete Cidades om daar wat te eten, maar je kunt wel raden dat het er erg druk was. Gelijk een soort cultuurshock als je van de kleinere eilanden komt. Uiteindelijk zijn we bij een grote zaak gaan zitten, waar het eten acceptabel maar niet geweldig was. Er waren wel twee katten, dus dat maakte wat goed. Maar verder zijn we er niet al te lang gebleven.

We hadden allebei geen puf meer om een wandeling te gaan maken, het was inmiddels ook al best warm geworden, dus besloten via de kust terug te rijden naar Ponta Delgada. Onderweg zijn we nog bij een uitkijkpunt gestopt, maar toen daar een file aan auto's ontstond na ons, zijn we snel weer verder gereden.

Die avond hebben we hier een stukje verderop wat gegeten en kwamen we er achter dat parkeervakken hier slechts indicatief zijn. Alle stoepen stonden vol met auto's van mensen die naar het strand gaan. En de wegen zijn gelijk de helft smaller.  Na het eten hebben we op het dakterras van ons hostel wat spelletjes gespeeld.

Maandag hebben we een volle dag gepland op het oosten van het eiland, dus ik ben benieuwd.