Flores - watervallen en kratermeren

We zijn inmiddels een week verder en alweer halverwege onze vakantie.

Na een enerverende dag op Corvo besluiten we het donderdag wat rustiger aan te doen. We halen de (al gehavende) auto op bij het vliegveld en stoppen onderweg bij het kantoortje van SATA, de vliegtuigmaatschappij. We hebben namelijk voor zaterdag een vlucht geboekt die pas tegen 7 uur 's avonds vertrekt, waardoor we erg laat in Sao Miguel aankomen, én we de hele dag de koffers niet echt ergens kwijt kunnen. Er was bij het boeken best goed over nagedacht, maar nu in de praktijk toch niet ideaal. Gelukkig gaat er om 1 uur 's middags ook een vlucht én waren daar nog 3 stoelen beschikbaar. De aardige meneer in het kantoor heeft ons kosteloos omgeboekt, we hoefden niet eens het verschil bij te betalen! Heerlijk, dat scheelt een hoop gedoe.

Na een kort bezoek aan de supermarkt om ontbijt te halen, gaan we op pad. In eerste plaats wilde ik naar het noorden rijden naar Ponta Delgada, maar bij nadere inspectie van Google Maps (er was niets bijzonders te zien en er was niet echt fijne horeca) besluiten we toch richting het zuiden te rijden. Maar niet voordat we aan de rand van de stad gestopt zijn bij Monica's voor een lekkere lunch.

Over een aardige slingerweg rijden we naar Fajã de Lopo Vaz, een uitkijkpunt en een startpunt van een wandeltocht. Die gaan we vandaag niet doen (zou voor een volgende keer best een leuke zijn), we zouden immers rustig aan doen en hebben ons daar dus ook niet op voorbereid. Maar we dalen toch een stukje af langs het pad om een kijkje te nemen. Dan stappen we weer in de auto en rijden een stukje terug naar Lajes das Flores om nog een drankje te doen, voordat we terug huiswaarts gaan.

Ondanks deze rustige dag hebben we het allebei toch weer erg warm. Hoe westelijker, hoe warmer lijkt het wel. Ook op Flores zijn er natuurlijke zwembaden tussen de rotsen, dus we besloten een nieuwe poging te wagen. Het is hier veel kleinschaliger dan op Terceira en de zwembaden zijn ook geen toeristische attractie. Het was er lekker rustig en het water was hier ook niet zo koud als op Terceira. Ik ben helemaal het water in geweest, maar al die puntige rotsen onder water waren toch geen pretje. Ik heb wat sneetjes op mijn voet opgelopen en ben gauw weer op het droge gaan zitten.

Die avond hebben we bij een foodtruck wat eten afgehaald (er is dit weekend een soort festivalletje in de stad) en hebben dit in het appartement opgegeten. Even helemaal niets.

Vrijdag vertrekken we bijtijds voor nog een rustig dagje, met vooral veel meren en watervallen op de planning. We vertrekken naar het midden van het eiland waar twee kratermeren naast elkaar liggen: Lagoa Negra en Lagoa Comprida, respectievelijk een groen en zwart meer. Vanaf daar vertrekt een wandelroute naar de kust, welke we ook niet gaan doen. Maar we wandelen alleen het begin naar een volgend uitkijkpunt over Lagoa Seca. Dit is een kratermeer zonder water, vandaar de naam.

We wandelden terug en pakten de auto naar een ander uitkijkpunt over Lagoa Branca, hiervoor moesten we gelijk naast de weg stoppen op een best wel steil stuk. Het lukte me niet de handrem strak genoeg aan te trekken, dus Ravi is alleen uitgestapt om te kijken terwijl ik zowel op de handrem als op de voetrem stond. Lagoa Branca is een beetje moerassig, er stond niet veel water in, maar was wel erg mooi (zag ik op de foto's).

Vanaf daar reden we door naar de eerste, en grootste, waterval van dit eiland. Het is een van de weinige echte attracties. We stopten op de parkeerplaats en moesten toen nog een goed kwartier over een keienpad naar boven lopen. In het begin ging dat best aardig met grote, vlakke stenen, maar later werd dat toch best een klim. Onderweg volgden we een stroompje die dan weer naast ons, dan weer onder ons door liep. Erg leuk, en een fijne plek om heeeel eventjes de handjes af te koelen.

Aan het eind van het pad liepen we een soort open plekje op, grenzend aan een meertje met uitzicht op een enorme klif waar het water naar beneden komt in een aantal watervallen. Heel indrukwekkend en ook rustgevend. We hebben daar een tijdje gezeten en gekeken hoe een visdief over het water scheerde. De foto's zijn van wisselende kwaliteit en de meesten zijn mislukt, maar we hebben ons best gedaan. Toen het rond het middaguur wat drukker begon te worden zijn we weer vertrokken. Over het keienpad terug naar beneden en het laatste stukje naar het stadje Fajã Grande om daar wat te eten.

Het is een klein stadje met keienwegen en smalle straatjes, het voelt gemoedelijk. We komen terecht bij een sportcafé/bar/restaurantje waar we heerlijk hebben gegeten. Het was er wel wat broeierig binnen, dus lang zijn we niet gebleven. Met een ijsje op de hand liepen we naar de rand van de stad voor de tweede waterval van de dag: Cascata do Poço do Bacalhau.

Deze waterval is een enkele stroom die eerst van grote hoogte vrij naar beneden valt (slingerend in de wind), en daarna op de rotsen terechtkomt en in een paar stromen in een poeltje eindigt. En dat poeltje bleek een prachtige plek om te poedelen. Hier waren we echter niet op voorbereid, dus ik heb alleen even met mijn voetjes in het water gebungeld. Het was trouwens ook écht wel heel koud, dus ik zou er sowieso niet in zijn gegaan...

We wilden deze dag nog naar het museum waar we op woensdag door de aardige mevrouw naar de juiste haven zijn gereden, dus we zijn op de terugweg in een rechte lijn naar Santa Cruz gereden en zijn niet meer gestopt bij 2 andere kratermeren: Lagoa Rasa en Funda.

Voor € 3 mochten we naar binnen en leerden we over de natuur en biodiversiteit van de Azoren en Flores in het bijzonder. Erg interessant. En ook erg leuk was het stuk over de walvissen en dolfijnen waar een filmpje was met de klikgeluiden van de potvis. Het museum was kleiner dan we verwachtten dus om half 4 stonden we weer buiten.

Inmiddels waren we de auto (en zijn temperaturen) wel zat, dus we besloten deze onderweg gelijk in te leveren. Eerst nog even tegenover tanken, geen schade gereden, en toen terug op de parkeerplaats gezet. Onze timing was bijzonder slecht, want er was net een vlucht aangekomen, dus de rij bij de autoverhuur was behoorlijk. We zijn de meute maar even gaan afwachten in het café en toen iedereen weg was terug gegaan.

Bleek dat de tank toch niet vol zat...hoewel ik hem 2 keer heb laten afslaan, maar dat laatste streepje ontbrak op het dashboard. Dus of we even terug wilden rijden. Minder dan 2 liter was alles wat er nog in hoefde. Ik snap dat de verhuurder van het dashboard moet/kan uitgaan, maar het voelde behoorlijk stom.

We waren inmiddels behoorlijk moe en zijn terug gelopen naar het appartementje. De rest van de avond doen we niets meer, ook niet uit eten. We hebben genoeg proviand en niet al te veel honger.