Podocarpus

Het is woensdag de hele dag prachtig weer gebleven. Dus ik baalde lichtelijk dat ik toch geen tour had geregeld naar Cajas nationaal park. In plaats daarvan heb ik door de stand gedoold en vooral veel omhoog gekeken naar de prachtige gevels.

De volgende dag was het weer tijd om de koffer dicht te ritsen en een bus te pakken naar Loja, een plaatsje ten zuiden van Cuenca. De reis duurde wederom een uur of 4 en het uitzicht was spectaculair. Wat dat betreft houd ik toch meer van de bergen dan de kust. 

Loja lijkt in eerste instantie veel op Cuenca; bijna dezelfde historische sfeer en gebouwen en een zekere rust. Maar het is hier warm en zonnig en dat kunnen we van Cuenca niet zeggen! Ik stapte met een dik vest uit de bus en het zweet brak me gelijk uit.

Mijn hostel ligt net iets buiten het centrum en ik zou deze niet aanraden. Ik hoor de buren van 3 kamers verderop als ze de douche aanzetten en even dacht ik dat ik muizen in het plafond had, maar het was de hond die op de volgende verdieping heen en weer banjert. 

===

Normaal ga ik de eerste volle dag op een nieuwe locatie de stad verkennen. Maar 's avonds checkte ik het weer en het zou na vrijdag hoogstwaarschijnlijk gaan regenen. Aangezien er ook hier een nationaal park in de buurt is die ik wilde bezoeken, heb ik dat maar eerst gedaan. Dus vrijdagochtend eerst ergens ontbeten, mijn was weggebracht en daarna een taxi gepakt naar Nationaal Park Podocarpus. Ik liet mij boven bij het begin van de wandelpaden afzetten (soms luister ik wel eens naar de reisgidsen). 

Er was een pad van zo'n 5 kilometer die je in 3-4 uur gedaan zou moeten hebben. Ik was er iets voor 10 uur en dacht: dat is helemaal top, dan ben ik tegen 2-en klaar en kan ik terug naar beneden wandelen. Ter opheldering: ik hád me wat ingelezen vooraf (tripadvisor)! 

Lang verhaal kort: na 1,5 km rechtsomkeert gemaakt, want dit ging ik niet halen. Het pad was ongelofelijk steil, mijn benen hadden het toen al ongeveer opgegeven en er hing een vrij donkere wolk boven mijn hoofd. Ik wilde niet riskeren halverwege in een regenbui te belanden en dan vast te zitten omdat de paden niet meer echt goed begaanbaar zouden zijn.

Dus de afdaling begonnen, beneden mijn broodje gegeten. Bij het informatiepunt navraag gedaan hoe groot de kans is dat het zou gaan regenen (90% want het regent hier af en aan). Ze raadden mij aan de ronde de andere kant op te lopen en dan tót het uitkijkpunt. Dat was ongeveer een kilometer en het zou met 1,5 uur kosten heen en terug. 

Het officiële uitkijkpunt heb ik niet gehaald. Ik stopte er zo'n 15 meter voor, omdat het ook hier mega steil was. En ik was op een klein platformpje uitgekomen wat voor mij net zo goed een uitkijkpunt was. Hier op adem gekomen, genoten van het uitzicht en daarna weer afgedaald.

Inmiddels was het gaan miezeren en moest ik nog 8 km terug naar de ingang van het park lopen. Met goede moed vertrokken en besloten na 3 km een korte pauze in te lassen.

Toen die pauze eraan zat te komen, kwam er een motor van achter aangereden. Ik had mezelf voorgenomen een lift te vragen als er iemand naar beneden zou komen rijden, maar een motor is dan toch wel weer een stapje verder. Deze jongeman stopte en vroeg of ik mee wilde rijden. Het aanbod toch maar aangenomen. Het viel opzich mee, maar soms had hij best wat verder van de rand kunnen rijden. Vind ik. Het scheelde me in ieder geval een hoop tijd: in plaats van tussen 3 en half 4 bij de ingang te zijn, was ik om 2 uur alweer terug in Loja. Want de bus kwam ook precies aanrijden toen we beneden aankwamen