Guayaquil

Guayaquil is een overweldigende stad. Waar taxi's iedere 10 meter toeteren om te laten weten dat ze vrij zijn, waar rijstroken optioneel zijn en waar de straten pas na vieren volstromen met mensen.

Zaterdag, na goed uitslapen en toch om half 8 aan het ontbijt zitten (lang leve het tijdsverschil), de stad maar eens gaan verkennen. Begonnen met de 444 treden de heuvel op tot het vuurtorentje van Guayaquil.  De treden zijn genummerd en de trap is tevens straat en wordt geflankeerd door allerlei barretjes en clubs. De inwoners hier moeten haast wel onoverwinnelijk zijn; hoe komen ze anders dronken die trappen op en af? Het voelde zo vroeg op de ochtend in ieder geval allemaal erg gemoedelijk. Boven op de heuvel staat ook een klein kerkje. Met lampen gericht op de glas-in-lood-raampjes en ventilatoren aan het lage, houten plafond. Ik kan me voorstellen dat het er 's avonds van buiten prachtig uitziet als er een dienst gehouden wordt.

Daarna de trap weer naar beneden en de Malecón op. Dit is de boulevard over ongeveer de gehele lengte van de rivierzijde. Er is onder andere een bioscoop, verschillende speeltuinen, een marktje en op dit moment ook een soort kermis gevestigd. Aan het begin staat het museum van de antropologie en moderne kunst (bijzondere combinatie) en daar mag je gratis naar binnen, dus even cultureel gedaan. De expositie moderne kunst betrof deze keer de graffiti-kunst van Ecuador en Colombia. 

Halverwege de Malecón maar "afgestapt" en de stad in op weg naar het stadsmuseum, waar de geschiedenis van de regio Guayaquil wordt verteld. Voor een groot deel was het ook hier een collectie van potten en beeldjes en dat doet mij niet zo veel. Desalniettemin toch weer leerzaam. 

Het Parque Histórico stond ook op de planning voor mijn verblijf hier, maar ik zag dat het nogal uit de richting was en vroeg me af of ik dat op een andere dag moest gaan doen. Navraag bij de dames van het stadsmuseum leerde mij dat dit best nog kon deze middag en dat ik een taxi moest nemen, omdat ik met de bus vaak moest overstappen. Zo gezegd, zo gedaan. Althans, moet je wel een taxi weten te wuiven. Uiteindelijk een heel stuk alvast die richting op gelopen en ondertussen er eentje proberen te vangen. Toch nog gelukt en met een kwartiertje was ik de brug over. 

Het Parque Histórico was een verademing na de drukte van de stad. Het park betreft een soort dierentuin met verschillende papegaaiensoorten, een aantal herten, krokodillen en katachtigen die in Ecuador voorkomen. Daarnaast heeft het een sectie traditionele architectuur (stelde niet veel voor, kun je ook in de stad zien). Veel langer dan 1,5 uur ben ik er niet geweest dus ben blij dat ik er geen dag voor uit heb getrokken. Taxi terug genomen en toen was ik wel weer klaar voor die dag.

===

Zondag was het tijd om de natuur op te zoeken. Rond Guayaquil zijn een aantal natuurgebieden en reservaten gelegen. De eerste die ik bezoek is Bosque Cerro Blanco. Het is een privaat reservaat van tropisch droog woud met een aantal wandelpaden van verschillende lengtes. 

De eerste uitdaging was er te komen. De heren in het hotel adviseerden me met een taxi naar het grote busstation bij het vliegveld te gaan en daar de bus te pakken. Zo gezegd zo gedaan. Het busstation is enorm met een grote hoeveelheid loketjes voor de verschillende bestemmingen. Dus maar een mannetje aangesproken om te vragen waar ik mijn kaartje moest kopen. Die wist in eerste instantie niet waar ik heen wilde. Dat beloofde weinig goeds. Ik had verwacht dat men wel bekend was met Cerro Blanco. 

Een kaartje weten te kopen voor de directo. Ook dat schiep weinig vertrouwen, want dat zijn de "intercity" bussen en het reservaat is niet een standaard stop. En zoals verwacht reed de bus er heel hard voorbij. Bijrijder op zijn schouder getikt. Ging in conclaaf met de bestuurder. Die checkt google maps en zegt: "Daar zijn we al voorbij." No shit, Sherlock. Dus ze hebben me 5 km verderop bij een bushalte eruit gegooid met de instructie een colectivo terug te nemen. De bus terug zette ik te laat aan de kant, waardoor ik nog een kilometer terug moest lopen. Wat een rit van +/- een halfuur zou moeten zijn, werd bijna 1,5 uur. 

Bij de ingang van het park stond een beveiligingsmannetje, die mij achterop zijn motor naar het bezoekerscentrum bracht. Heb ik dat ook een keer meegemaakt. Er waren geen gidsen beschikbaar, maar de paden zijn goed aangegeven, dus op pad gegaan met de plattegrond. Die bleek achteraf niet zo duidelijk als gedacht, mede omdat afstanden moeilijk in te schatten waren. Daarom heb ik niet de ronde gedaan die ik wilde doen, maar een kleinere, omdat ik toen al uitgeteld was en nog moest beginnen aan de grote. 

Het reservaat was opzich wel mooi, maar ik had er wat meer van verwacht. Misschien komt dat ook omdat er geen gids bij was die dingen kon aanwijzen en uitleggen. Maargoed, vooral veel hagedisjes voor mijn voeten zien wegrennen en een aantal grote bomen tegengekomen.

Dus eerder dan gedacht terug bij het bezoekerscentrum en daar nog een tijdje in een hangmat gelegen voordat ik mijn reis terug naar Guayaquil moest beginnen. Het beveiligingsmannetje heeft me van businformatie voorzien en zo was ik met een uurtje in de colectivo voor 30 cent terug in het centrum. Heel de Malecón weer uitgelopen en nu weer aan het bijkomen in mijn hotel.