Saba

Vrijdag begon de dag vroeg. Alle spullen inpakken en met onze taxichauffeur naar het politiebureau in de haven voor de boot naar Saba. Eerst allemaal inchecken en dan allemaal nog langs de immigratie voor een stempel in het paspoort. De boot was half leeg dus alle ruimte om een goed plekje te kiezen.

Na 1,5 uur deinen op de oceaan hadden we weer vaste grond onder de voeten. Door naar immigratie voor een stempel in het paspoort en buiten stond Peddy ons op te wachten om ons naar onze lodge te brengen. Saba is 1 grote berg dus alles is heuvel op, heuvel af. Zo ook ons verblijf: 70 treden omhoog. Dat hebben we met alle bagage maar in 2 etappes gedaan. 

Nadat we alle spullen gedropt hadden, waagden wij ons weer naar beneden te lopen om het plaatsje Windwardside te bekijken. Op Saba is niets erg groot, dus met een kerkje en 3 straatjes ben je er wel. Maar gelukkig zit er een erg lekker bakkerijtje waar je heerlijk kunt lunchen. Dus tijd voor een theetje en een tosti. 

Die middag hebben we nog een korte wandeling gedaan nabij het vliegveld (kortste commerciële landingsbaan ter wereld) waar we met wat klauterpartijen aardig in de buurt van de getijdenpoelen konden komen. Op het vliegveld wat gedronken en even bijgekomen en zitten bedenken hoe we een taxi terug konden regelen. Maar gelukkig stond er een vlucht gepland voor 5 uur en kwam daar Peddy aangereden! Die heeft ons weer afgezet in Windwardside waar we wat hebben gegeten en toen de klim terug zijn begonnen.

Er is voor Saba een heel uitgebreid boekje gemaakt waarin alle wandelroutes op het eiland beschreven staan, dus wij hadden daar de Sandy Cruz trail in uitgezocht. Die zou niet al te moeilijk zijn (werd bevestigd na navraag) en als je aan de goede kant begint loop je het grootste deel van de 2,5 uur durende route naar beneden.

Dus wij begonnen zaterdag vol goede moed rond 9 uur aan "de eerste 10 minuten" omhoog klimmen. Die 10 minuten kostte ons al een uur en er was nog geen eind in zicht. Na even uitpuffen maar besloten om te draaien en terug te gaan, want in 2,5 uur zouden we dat nooit redden en wie weet wat er nog komen zou. Na een kleine 2 uur waren wij weer terug bij het begin en moesten we een taxi zien te bellen. Mijn beltegoed was na een half telefoontje naar Peddy (die niet beschikbaar was) leeg en de telefoon van mijn moeder had uitgaande oproepen geblokkeerd kwamen we achter.  Dat was minder handig.

Maar besloten een stuk naar beneden te lopen tot we bij wat huizen aan zouden komen om te vragen of iemand daar een taxi voor ons kon bellen. Gelukkig waren we nog geen 5 minuten op weg of kwam Peddy de berg op! Onze redder in nood. 

Weer een theetje en een tosti bij de bakker, terug naar boven en de rest van de dag niets meer gedaan behalve de voetjes in het zwembad een boekje lezen.

Zondag was onze laatste dag op Saba, die namiddag zouden we met de boot terug naar Sint Maarten gaan en dan het vliegtuig naar Sint Eustatius pakken. Maar we hadden nog tot 2 uur om te vullen. 

Dus besloten we ons maar gewoon aan de makkelijke wandelingen te houden en wandelden we naar beneden naar de Happy Dance Trail. Een wandeling die langs de berg parallel aan de hoofdweg loopt en waar je prachtige uitzichten hebt op de kust. Eva had ons ook nog de wandeling naar Mas Cohones aangeraden. Deze route begint op de grote trail naar het hoogste punt van ons Koninkrijk en maakt dan aan zijtak naar een plateau met wederom uitzicht op het eiland.

De Mount Scenery Trail is een route met 1067 treden naar de top van de berg. Na de avonturen van zaterdag zag mijn moeder dit niet zitten en ging ik alleen op pad (met niet helemaal de goede schoenen aan). Na 273 treden kwam de afslag naar het plateau. Daar was het nog een aardige klim met gelukkig touwen als houvast. Op het plateau waaide het stevig en had ik uitzicht over Windwardside en de heuvel waar onze lodge op staat. Die heb ik ook nog even op de foto gezet. En toen de weg weer terug. 

Bij de lokale snackbar (het enige wat open was op zondag) even wat gedronken en wat te eten meegenomen voor onderweg. Terug boven hebben we onze lunch opgegeten en een tijd gekletst met de Nederlandse familie die een dag eerder aangekomen was en Andries de eigenaar van het gebeuren. Een Fries die al snel op zijn praatstoel gaat zitten en mij bij aankomst een witte kroelkat beloofd had. Dat heeft hij geweten, want hij is het beestje op een gegeven moment maar gaan halen. 

Om kwart voor 3 kwam Peddy (wie anders) ons ophalen om naar de haven te brengen waar de we boot terug naar Sint Maarten namen. Dat was nog een heel avontuur, maar dat vertel ik de volgende keer wel!