Stuwmeer

Een tijdje terug fluisterde een stemmetje "Luxemburg" in mijn oor. Tja, en als dat eenmaal in mijn hoofd zit, is het er lastig uit te krijgen. Vandaar dat ik even een kleine week ontsnap aan de drukte van alledag en mij momenteel in Luxemburg bevind.

Maandag begon de reis, in de auto van mijn moeder, nog voor de hitte begon. De reisplanner had het over een goede 3 uur rijden. Met een pauze vond ik dat ik er rond het middaguur wel zou zijn. Maar helaas. Ik onderschatte het Belgische verkeer, want ik ben de Antwerpse ring met 10 km/u helemaal over gereden. Daarna waren er overal werken, wat ook een stevige aanslag op mijn planning deed.

Dus uiteindelijk was het iets over 1 uur toen ik bij mijn hotel aankwam. Mijn kamer was nog niet klaar (dit wist ik), maar ik kon wel vast mijn koffer uit die snikhete auto halen. 

Na een paar minuten in de heerlijke koele receptieruimte, toch maar weer in de auto gestapt om mijn originele plan nog een beetje uit te voeren: ik had een wandeling bij Esch-Sur-Sûre gevonden. En zo geschiede het. Een klein half uurtje later parkeerde ik de auto bij de stuwdam, friste mijzelf wat op bij het openbare toilet en wisselde mijn schoenen. 

Mijn ouders hebben op de bodem van het stuwmeer gelopen toen ze het hadden laten leeglopen, maar bij mij zat hij helemaal vol. In de brandende zon toch maar even wat foto's gemaakt van het meer en toen snel van de dam af en de schaduw weer in. 

Al gauw liep het wandelpad omhoog de bebossing in, wat eigenlijk gewoon heel erg lekker wandelen was. Prachtige uitkijkpunten en panorama's over het meer, een licht briesje en in de schaduw van de bomen. Maar toen begonnen de insecten me toch wel erg interessant te vinden. Geef ze eens ongelijk: ik was lekker warm en plakkerig en mijn shirt was vastgekleefd aan mijn rug. Toen zelfs mijn vlechtjes heen en weer zwiepen ze niet meer tegenhield, heb ik maar rechtsomkeert gemaakt.

Tegen vijven was ik weer bij het hotel waar ik snel even onder de douche gesprongen ben en toen het volgende plaatsje in om even wat te eten. 

Het was een lange en vermoeiende dag. En dan blijf ik toch altijd een beetje mijn koppige zelf die van een zelfgemaakt plan niet graag afwijkt. 

Achja, wat doe je eraan...!