Sint Eustatius

De weg van Saba naar Sint Eustatius was een enerverende. Op de heenweg was de zee vrij rustig en ging de overtocht met de ferry zonder problemen. De terugweg was echter een ander verhaal. Het was de afgelopen dagen behoorlijk aan het waaien wat de zee erg ruw maakte. Nadat we de bocht richting Sint Maarten hadden genomen vlogen we met zijn allen door de boot heen. Ramen dicht en iedereen naar binnen, want het water spoot aan alle kanten over de boot heen. En toen moesten we nog ruim een uur!

De helft van de passagiers werd naar mate de reis vorderde goed ziek en de bemanning had het er maar druk mee. Na 1,5 uur varen hadden we gelukkig weer vaste grond onder de voeten en toen moesten we nog door immigratie en snel snel snel door naar het vliegveld, want we hadden eigenlijk maar een uurtje na aankomst in de haven om in te checken voor het vliegtuig. 

Die ochtend had ik onze taxichauffeur van Sint Maarten gevraagd ons rond 5 uur op te halen bij de boot en toen hij er niet was, werd ik toch wel erg nerveus. Want dat eind lopen kon, maar niet na de rit die we juist achter de rug hadden. Gelukkig kwam hij alsnog aangereden met een aantal passagiers voor de boot in zijn busje. En net op tijd waren we ingecheckt op het vliegveld voor onze vlucht (langs Saba) naar Sint Eustatius.

Die vlucht duurde een kleine 20 minuutjes en vertrok 10 minuten te vroeg. Het was een klein vliegtuigje waar we met zo'n 20 passagiers in pasten en waarbij je recht bij de cockpit naar binnen keek. Gelukkig was dit een vlekkeloze vlucht en kwamen we met de schemering aan op Sint Eustatius.

Wat wij niet wisten en waar wij toen achter kwamen was 1) het was carnaval die dag (en de dagen daarna) en 2) er rijden überhaupt bijna geen taxi's over het eiland en ze staan zeker niet bij het vliegveld te wachten. Dusja. Hoe komen wij nu bij ons huisje aan de andere kant van het eiland? Het was inmiddels donker en we werden van hot naar het gestuurd naar mensen die een taxi voor ons konden bellen. Uiteindelijk besloot een jongeman ons zelf maar even te rijden. Dus alle bagage achterin en in het donker dwars over het eiland. Geen idee waar we waren, want we zagen niets meer van de omgeving.

De mensen van het huisje waren bijzonder aardig en spraken beter Spaans dan Engels, dus het voelde gelijk een stukje vertrouwder. Ik werd meegenomen naar beneden naar de bar om wat te drinken te maken en kreeg gelijk de baby in mijn armen gedrukt. En toen ontdekten ze dat we nog niet hadden gegeten en kwamen alle pannen tevoorschijn en moest ik toch maar snel mijn moeder gaan halen. We hebben ze nog wat kunnen afremmen want het had oprecht een 3-gangen menu kunnen worden, maar geroosterd brood met een gebakken eitje is het geworden.

De volgende dag besloten wij Oranjestad onveilig te gaan maken. We konden een auto lenen van Tony de eigenaar en hebben in de Beatrixstraat geparkeerd om eens bij Fort Oranje te gaan kijken. Stelde opzich niet heel veel voor, maar toch een beetje geschiedenis gesnoven. Blijkbaar was Sint Eustatius het eerste "land" dat de onafhankelijkheid van de VS erkende met saluutschoten.

Daarna zijn we om de Quill heen gereden om de botanische tuin te bezoeken. De weg erheen was bij tijd en wijle een uitdaging en niet altijd verhard. Helaas was de tuin in diepe ruste en waren ze er (volgens de VVV) met onderhoud bezig. Er was dus helemaal niets aan en we zijn onverrichte zaken weer terug naar Oranjestad gereden.

En toen kwamen we er ook achter dat de meeste restaurantjes etc gesloten waren in verband met het carnaval. Dus onderweg terug naar het huisje gestopt bij het Chinese supermarktje en blikjes soep met broodjes gekocht.

Op dinsdag wilden we een nieuwe poging wagen om een wandeling te gaan maken, aangezien Sint Eustatius wat platter is dan Saba hadden we goede hoop. Het advies van de VVV genegeerd en niet de wandeling naar de top van de Quill gedaan maar naar de andere kant van het eiland gereden en daar naar Venus Bay gewandeld. Iets wat pittig genoeg was voor ons. 

Venus Bay is een kleine baai met een keienstrand. Je kunt er dus niet zwemmen, maar met wat geklauter wel met je voetjes in het water zitten. 

Na een poosje hadden wij ons er weer toe gezet om de weg terug te beginnen in de hoop rond het middaguur terug bij de auto aan te komen. En toen kwam er een jeep van het nationale park ons achterop gereden en we mochten zowaar meerijden! Het was een erg hobbelige rit en slow and steady wins the race, maar we zijn een stuk sneller teruggekomen dan verwacht. En dat was toch eigenlijk wel heel fijn.

Toen werden we weer geconfronteerd met een gesloten Oranjestad waar we nog net een glas cola konden drinken voor de enige open bar aan de boulevard om 12 uur dicht ging. Terug naar boven gereden en gelukkig was onze Nederlandse vriend bij de Ocean View Terrace wél gewoon open en konden we daar in ieder geval wat eten (broodje kroket voor mij!). Die avond werd het overigens weer een blikje soep met brood, maar niet voor ik die middag nog even wat rondjes in het zwembad heb gezwommen om af te koelen (en bijen te redden, die dat helemaal niet wilden).

Onze laatste dag op Saba en we hadden de hoop opgegeven dat er iets open zou zijn. In de ochtend wel nog Oranjestad in om benzine te tanken, geld te halen en naar het postkantoor te gaan. Die zou open zijn van 8 tot 1, maar was om half 11 gewoon dicht. Geen postzegels, ansichtkaart maar ergens anders proberen te posten. Aangezien alles dicht was, hebben we bij het Chinese supermarktje een blikje spaghetti met balletjes gehaald en deze opgewarmd voor de lunch.

Die middag niet al te veel gedaan en tegen de avond nog even de weg uitgereden naar Fort de Windt. Wat zo mogelijk nog minder voorstelde dan Fort Oranje. De dag ervoor hadden we bij de Ocean View gevraagd of hij vanavond open zou zijn voor avondeten. Ja, was het antwoord, nee was de realiteit. Dus onverrichte zaken terug naar het huisje en daar de laatste broodjes met nutella opgegeten.

Inmiddels waren we Sint Eustatius allebei wel aardig zat, niet in de laatste plaats omdat we er (ondanks de klamboe) helemaal zijn lekgeprikt. Dus we waren er niet al te rouwig om dat we op donderdag vroeg in de ochtend weer naar het vliegveld konden voor de laatste etappe van deze reis.