Otavalo en landelijke stakingen

Voor mijn tijd in Quito had ik 2 dagtrips bedacht: Otavalo en Mindo. 

Dinsdagavond ging ik mij even voorbereiden op beide trips om te bekijken welke ik woensdag zou gaan ondernemen. Aangezien ik die dag al heel veel gelopen had en mijn benen me dat niet in dank hadden afgenomen, besloten om woensdag naar Otavalo te gaan en dan de donderdag naar Mindo.

Beide is ongeveer 2 uur in de bus en dus mijn wekker op tijd gezet zodat ik om 9 uur onderweg zou zijn. De eerste etappe was vanaf hier naar het grote busstation in het noorden van de stad. Er gaat maar 1 "snelbus" vanaf hier daarheen en die liet best wel op zich wachten. Toen hij eindelijk kwam, was het zo druk en zat hij al zo vol, dat er een soort Japanse taferelen ontstonden met mensen die zich toch nog naar binnen wilden proppen. Ik ben er maar niet aan begonnen, en maar goed ook, want nog geen 3 minuten later kwam de volgende en wat een zee van ruimte!

Op het busstation een kaartje gekocht naar Otavalo en hup de bus in. Rond 11 uur kwamen we aan in Otavalo en daar eerst maar een gevulde croissant gehaald. Toen op zoek naar de beroemde markt. Met een kleine omweg er toch gekomen en een tijdje rondgedwaald tussen de kraampjes. Nog een poosje staan kletsen met een meneer die, natuurlijk, een connectie heeft met Nederland. Hij heeft hier 3 jaar het land doorgetrokken langs alle braderieën (Den Helder, Maastricht, Utrecht, Eindhoven, Rotterdam) en zijn zoon woont nu nog hier. Ik weet niet hoe het kan, maar wij als klein landje maken toch een hoop indruk in Ecuador.

Rond het middaguur ben ik een restaurantje ingestapt. Ze zaten op de eerste verdieping en het was een heel fijn plekje. Op een gegeven moment kwam er een ouder echtpaar binnen die onderdeel waren van een groep die hier zou komen lunchen. Ze spraken alleen geen Spaans en de serveerster geen Engels. En toen was ik ineens vertaalster. En dat bleef ik toen de rest van de groep kwam binnendruppelen. Toen ik had afgerekend werd me nog om 1 gunst gevraagd voordat ik weg zou gaan. Ik hoop dat het daarna nog allemaal goed is gekomen!

Op het plein heb ik toen een taxi aangehouden die me naar Parque Cóndor heeft gebracht. Een opvangcentrum een stukje buiten Otavalo waar ze roofvogels opvangen die gewond zijn geraakt of in gevangenschap zijn geboren. Best interessant en er zaten er een paar hele mooie en indrukwekkende tussen. Ik werd helaas wel lek geprikt door de muggen die het op mijn benen voorzien hadden. It's not looking pretty, guys. 

In eerste instantie had ik bedacht dat ik terug naar beneden zou lopen. Dan kon ik ook nog een korte tussenstop maken bij een uitkijkpunt waar ook een heilige boom staat. Maar ik trof een Amerikaans echtpaar bij de uitgang die een taxi hadden laten bellen en het was toch net te verleidelijk om met hen mee te liften. Het stel is slechts 4 dagen in Cotopaxi hier in de buurt, omdat ze zich alvast aan het oriënteren zijn voor een woonplek na hun pensioen. Want ze hebben niet veel vertrouwen in hun land op het moment. En het is niet alsof ze al 60 waren trouwens.

We werden op de markt afgezet, waarna ik terug wandelde naar het busstation en de bus terug naar Quito nam. 

In Quito toen de laatste etappe: de bus terug naar het hostel. En eigenlijk het vreselijkst was het om mijn halte uit te komen. Veel haltes hier zijn namelijk afgesloten ruimtes met poortjes aan beide kanten (ingang en uitgang) en het was DRUK. We moesten ons haast in polonaise met z'n allen door de wachtende mensen heen proppen om bij de uitgang te komen.

===

Het is donderdag en er is een nationale staking in de transportsector afgekondigd. Een trip naar Mindo zit er dus niet in, want bussen rijden niet en de enkele taxi die wel gaat vraagt de hoofdprijs.

Daarom rustig opgestart en besloten vandaag maar naar de Botanische Tuin te gaan, een half uurtje wandelen hier vandaan. Dus dat is goed te doen. Gelet op het feit dat er geen bussen zouden rijden en die bussen altijd stampvol zitten, had ik het veel drukker verwacht op de weg, maar het viel eigenlijk reuze mee.

Een uurtje door de botanische tuin gewandeld en los gegaan met mijn camera op de bloemetjes en blaadjes. Daarna wilde ik naar het Vivarium doorlopen (reptielenhuis), maar die was wegens omstandigheden (lees: de staking) gesloten.

Ik had eerst bedacht een taxi te pakken naar de dierentuin in het noorden van de stad, maar gelet op de schaarsheid van de taxi's en de prijs die ze hoogstwaarschijnlijk zouden vragen, hier toch maar vanaf gezien. Daarom maar weer teruggewandeld richting hotel, onderweg geld gepind en besloten op Plaza Foch bij het koffiehuis te lunchen en mijn boek verder te lezen.

De rest van de middag heb ik netflix gekeken op mijn kamer. Rond 7 uur even naar beneden om een thee te drinken in de keuken en ook gelijk gevraagd of wat de verwachting voor de bussen voor morgen zou zijn. Aangezien ik op vrijdag naar Latacunga zou reizen. Situatie voor morgen nog niet duidelijk, Yolanda houdt het nieuws in de gaten. Gelukkig hebben ze hier altijd een plekje voor me.

Tijdens het wachten op mijn thee heb ik het internet even geraadpleegd. Was dat een goed idee? Mogelijk. Wat ik heb geleerd: de staking was als protest tegen de afschaffing van de subsidie op brandstof. Wat alle transporten natuurlijk een stuk duurder zou maken. Als ik het goed begrijp was dit een maatregel nav het IMF. De protesten zijn (uiteraard) uit de hand gelopen en de president heeft de noodtoestand uitgeroepen voor de komende 60 dagen. In diverse steden is er geplunderd en het leger rijdt nu door de straten. 

Al met al ben ik blij dat ik geen hotel in het centrum heb geboekt. Voor de bus naar Latacunga moet ik echter dwars door het centrum heen naar het busstation. Het is dus afwachten wat de situatie morgen gaat zijn. En hoewel de militairen op straat lopen om de veiligheid te waarborgen, ben ik nog niet zo zeker dat het me ook daadwerkelijk veilig genoeg gaat laten voelen om de trip te maken. En wie weet wat we onderweg naar Latacunga tegenkomen...

Afwachten dus. Ik hoop alleen dat ik ergens in de komende 5 dagen toch in ieder geval 2 nachten in Latacunga kan spenderen zodat ik tóch nog naar het Quilotoa meer kan gaan. Iets wat vrij hoog op mijn lijstje staat.

Jullie horen het vanzelf!