Müllerthal

Na een redelijk goede nachtrust brak dinsdag aan. Ik had me voorgenomen te gaan wandelen in de Müllerthal: een mooi bosgebied tegen de grens met Duitsland, waarmee ik om de oren gemept werd tijdens de voorbereiding van deze vakantie. 

En dus sprong ik weer in de auto en reed ik naar Consdorf, alwaar ik met enige moeite een parkeerplek vond (het "centrum" was volledig opengebroken en daarmee ook de parkeergelegenheid). Toch nog even bij de camping geïnformeerd of ik hier wel mocht staan, maar dat mocht dus niets aan het handje. Mezelf weer als pakezeltje volgeladen en op naar het beginpunt van de wandeling.

Vanuit Consdorf zet je binnen 10 minuten de eerste stap in het bos en dat was gelijk een magische plek. De wandeling liep gelukkig 90% van de tijd door de bossen, wat een heerlijke koelte met zich meebracht en genoeg plekjes om even stil te staan en te genieten van het fluiten van de vogeltjes.

En toen kwam de Rittergang. Een paadje zo breed als ikzelf tussen twee rotsformaties door. Het was maar een paar meter, dus geen probleem. Maar even verderop liep ik tegen een bordje aan waar nóg zo'n smal gangetje werd aangekondigd. 50 meter lang, net zo smal als de Rittergang, het is te doen maar een zaklamp wordt aangeraden: de Deiwepoetz. 

Ik keek eens naar binnen, huiverde wat, checkte mijn navigatie, maar er was geen weg omheen. Zaklamp op mijn telefoon aan, diep ademhalen en maar gaan dan. Vreselijk! Een weg terug was er op een gegeven moment niet meer, dus had ik geen andere optie dan doorgaan. Maar leuk was het absoluut niet. 

Gelukkig was de open plek waar ik daarna terecht kwam een absoluut pareltje. Zo heerlijk rustig en een boomstronk om op bij te komen.

Ik checkte de routebeschrijving en las dat er nóg zo'n gangetje aan zat te komen! Gelukkig waren er andere routes beschikbaar, dus in plaats van links, ging ik rechts. Want dat doen we nooit meer. En voor ik het wist, liep ik de velden weer in op de terugweg naar Consdorf.

Bij de camping even een soepje gegeten en toen door naar een watervalletje even buiten het dorp en de watertoren bij Berdorf. Het was tenslotte pas half 2.

Het paadje naar de waterval die ik in gedachten had was afgesloten voor onderhoud, dus liep ik de andere kant op naar een andere. Mijn voeten hebben me dat niet in dank afgenomen. Volledig op de automatische piloot had ik die ochtend mijn gewone schoenen aangedaan in plaats van mijn wandelschoenen. Tja, dat ga je merken op den duur.

Het was dan ook aftellen en bijna obsessief de navigatie checken om te zien of ik er al bijna was. Viel het tegen? Dat opzich niet, maar had ik het ook best over kunnen slaan? Ja.

De weg weer helemaal terug naar de auto, die ik een half uur geleden toch echt in de schaduw had geparkeerd, maar nu al weer vol stond te bakken. De airco wist maandag al niet meer waar hij moest beginnen. Dus de auto even in de schaduw gezet en alle deuren open. Daarna snel naar Berdorf waar ik dit keer wél goed heb geparkeerd.

Op de 10e verdieping van de watertoren was een expositie over drinkwater. Best wel interessant. En op de 15e een panorama-uitzicht over de omgeving. Hoewel ik de trap naar boven had genomen, toch maar wijs geweest en met de lift helemaal naar beneden gezoefd.

In Berdorf wat gegeten (waar de service overigens treurig was) en toen weer snel naar het hotel om af te koelen en bij te komen.